Goed eeten, da zie ik gèr
Een kookboek als familieportret: een bundeling van recepten, verhalen en herinneringen die samen het leven van een bijzondere vrouw vangen. Met warmte, smaak en persoonlijke details is dit boek een ode aan huiselijkheid en verbondenheid. Voor iedereen die gelooft dat goed eten meer is dan alleen een maaltijd.
(Nov 2023 - Mei 2025)
Dit boek is zowel een eerbetoon als een culinair naslagwerk, gewijd aan een bijzondere vrouw. Een kok die we niet alleen kennen om haar gerechten, maar vooral als moeder, (super)oma en Grut.
Met liefde en toewijding heeft Betsie Snelders generaties aan hongerige buiken gevoed, met maaltijden die meer waren dan eten. Zij en haar gerechten brengen warmte, traditie en samenzijn.
In dit boek lees en leer je hoe je zelf de geuren en smaken van je jeugd kunt herbeleven, vanuit de gemakken van je eigen keuken. Met liefde samengesteld, brengt dit boek je een verzameling van recepten, verhalen en foto’s. Waarmee je niet alleen je buik, maar ook je hart kunt vullen.
Duik in talloze smakelijke herinneringen en schuif daarna aan tafel. Want goed eten? Dat ziet ze graag.
Over
Een boek vol smaken en herinneringen
Oma’s kookkunsten zijn meer dan alleen recepten – ze vormen de kern van onze familie. Haar gerechten brengen ons samen, zorgen voor gezelligheid en zijn onlosmakelijk verbonden met warme herinneringen. Of het nu de geur is van de soep die uren op het fornuis pruttelt, de smaak van verse gehaktballen of de kouwe schotel die steevast op tafel staat tijdens kerst – elk gerecht vertelt een eigen verhaal.
Oma’s keuken is de plek waar we samenkwamen, en waar we genoten van de liefde waarmee het eten werd bereid – en de vertrouwde stemmen van Oma of Opa die ons aanspoorde: “Vul da gat mar onder oew neus.”
De tijd mag dan verstrijken, maar deze herinneringen willen we vasthouden. Dit boek is ons eerbetoon aan Oma en haar koken, een poging om niet alleen haar recepten, maar ook de sfeer en onze fijne familietradities door te geven.
Met dit familieboek hopen we een stukje van haar culinaire nalatenschap te bewaren. Zodat we, wanneer we een recept openslaan, weer even terug kunnen naar die keukentafel.
Daar waar de kroketten nog snel het vet in gingen zodra we rond lunchtijd binnenstapten; waar we samen met de vleesmolen worsten draaiden, om ze daarna te drogen en te roken in de rookschouw; waar we urenlang hebben doorgebracht, gelachen en gesmuld; en waar eten altijd méér was dan alleen een maaltijd. En dat zal het nu voor altijd blijven.
Het is heel bijzonder om dit boek samen met Oma te hebben mogen maken. Wat begon als een ‘klein project’ naast mijn werk in de winter van 2023, groeide al snel uit tot een avontuur vol mooie momenten, nieuwe herinneringen en een flinke dosis multitasking
in de keuken.
Oma was in het begin wat onwennig. Misschien dacht ze dat ik gewoon met mijn telefoon wat kiekjes kwam maken. Maar toen ik binnenkwam met twee grote lichtstatieven en een spiegelreflexcamera met drie lenzen, vond ze het wellicht “een beetje overdreven allemaal.” Maar al snel verdween die twijfel. Het duurde niet lang voordat ze de regie volledig overnam – want laten we eerlijk zijn, wie dacht ik nou eigenlijk dat de chef was?
Al gauw gaf Oma bevelen: waar foto’s van moesten worden gemaakt, hoe we mee moesten helpen met koken, en vooral: dat we door moesten werken. Een aparte shoot voor elk gerecht? Geen sprake van. We volgden Oma’s ritme in de keuken: terwijl de aardappelen op het vuur stonden, konden we mooi even de gehaktballen draaien. En als de gerechten eenmaal klaar waren om mooi gefotografeerd te worden? Dan was daar altijd die bekende oproep: “Pleun, kom! Snel eten, anders wordt het koud: en das sund.”
De aanleiding voor dit boek was een klein maar veelbetekenend moment. Toen ik een keer Oma’s soep wilde maken en het in de familie app gedeelde recept erbij pakte, voelde het... leeg. De woorden op het scherm riepen niet het gevoel op dat Oma’s soep zo speciaal maakte. Het was gewoon soep, niet Oma’s soep. Dat besef zette me aan het denken: het gaat niet alleen om de recepten, maar om de verhalen, de herinneringen en de momenten samen.
Oma’s eten is de lijm die onze familie samenbrengt. Dit boek moest daarom niet alleen een kookboek worden, maar een familieboek. En als er iemand was om dat vast te leggen, dan was ik – met mijn achtergrond – in de familie de uitgelezen persoon. Ik ben ontzettend dankbaar voor de tijd die ik samen met Oma in de keuken heb mogen doorbrengen. De uren die we pratend aan de keukentafel doorbrachten, bladerend door oude fotoboeken, of samen lachend tijdens het koken, waren onbetaalbaar. Ik wist dat dit project veel tijd zou kosten, maar zelfs met die wetenschap heb ik het nog onderschat. Toch zou ik geen seconde gemist willen hebben.
Dankwoord
Ik wil graag mijn moeder, Noortje Wilting, bedanken voor haar waardevolle input en verhalen. Mijn zus, Floor Wilting, voor het maken en het vastleggen van de kouwe schotel. David van Arragon – voor de extra handjes op de set, de tekstrevisie, de emotionele steun en het advies bij de vormgeving. En natuurlijk een speciale dank aan de koningin: Grut – onze Oma. Dit boek was nooit geworden wat het nu is zonder jullie hulp.
